Wschód Kultury w BTL

Reżyseria:  Ihar Kazakoŭ

Muzyka: Yegor Zabelov

Scenografia: Aleksandr Vakhrameev

Dla wszystkich tych, którzy spodziewają się zobaczyć klasyczny szekspirowski dramat o dręczonym wątpliwościami bohaterze, „Hamlet” Mohylewskiego Obwodowego Teatru Lalek może być nie lada niespodzianką. Mohylewska inscenizacja „Hamleta” przypomina bowiem bardziej komiks, a nawet hollywoodzki przebój kinowy, niż klasyczny dramat. Szekspirowskie „być albo nie być” w sztuce reżyserowanej przez Ihara Kazakowa zamienia się w „jeśli nie ja, to kto?”.
Bohaterami sztuki są grabarze – osoby, których głównym zajęciem jest kopanie grobów. Postacie te wnoszą w szaleńczą historię o śmierci, zemście, namiętności, zdradzie i wynikających z nich wielkich napięciach psychicznych, nowe „elementy” takie jak izolacja czy niespotykany rodzaj spokoju. Wspomniane „elementy” są nawiązaniem do naszej współczesności, kiedy to w coraz większym stopniu izolujemy się od otaczającego nas świata oraz rzadziej doświadczamy silnych emocji podczas zetknięcia ze sztuką. Ale nawet w tym, zdaje się zastygłym i znajdującym się w ciągłym w letargu towarzystwie, któregoś dnia rodzi się Hamlet…

Ihar Kazakoŭ – białoruski reżyser i aktor młodego pokolenia. Absolwent Państwowej Białoruskiej Akademii Sztuki (2006, specjalność: reżyser teatru lalek). Już w trakcie studiów reżyserował spektakle na podstawie tekstów Gorkiego, Maeterlincka, Ostrowskiego i Janki Kupały. Po studiach objął stanowisko głównego reżysera w Mohylewskim Obwodowym Teatrze Lalek, od 2009 roku jest jego dyrektorem artystycznym. Kazakoŭ to laureat wielu nagród i wyróżnień, wyreżyserował około 25 sztuk.

Mohylewski Obwodowy Teatr Lalek – teatr założony w 1976 roku w Mohylewie. Teatr specjalizuje się w spektaklach dla dzieci, młodzieży oraz dorosłych. Na jego repertuar składają się spektakle wykorzystujące oryginalne środki wyrazu, pracę z różnego rodzaju lalkami, maskami, żywy plan, światło czy nowoczesne technologie. Spektakle realizowane przez Teatr są prezentowane na festiwalach w całej Europie, zdobywając liczne nagrody.

Kukrzysko to pogorzelisko, zgliszcza, miejsce, w którym kiedyś stał dom. To określnie staropolskie, do dziś jeszcze istniejące w gwarze. 
Spektakl jest swego rodzaju wspólnym seansem. Widownia jest zaproszona do ciasnego lokum, w którym dwie zagadkowe staruszki budzą się do życia po długiej przerwie. W kameralnej atmosferze, w pomieszczeniu szczelnie wypełnionym różnego rodzaju drobiazgami widownia uczestniczy w ciągu sekretnych czynności, które składają się na pewien niespotykany rytuał. Funkcjonujące między przeszłością a teraźniejszością staruszki, niczym lokalne szamanki, przywołują skryte w swojej rupieciarni postacie: słowiańskie bóstwa, złośliwe demony i zjawy. W dodatku arsenał środków, których używają daleko wykracza poza okoliczne zwyczaje… Czemu ma służyć tak osobliwy ceremoniał? Kim tak naprawdę są staruszki? Przed czym się ukryły? Gdzie jest i czym jest tytułowe kukrzysko?
Mamy nadzieję, że zechcecie poszukać odpowiedzi na te pytania w trakcie bytności w naszej chacie – piszą autorki spektaklu.

Spektakl dla widzów dorosłych.

reżyseria: Maria Żynel
scenografia: Maria Żynel/Paula Czarnecka
muzyka: Zbigniew Rusiłowicz
projekcje: Łukasz Krysiewicz
reżyseria światła: Bogusław Kasperuk
występują: Paula Czarnecka/Maria Żynel/Paulina Karczewska (video)

Maria Żynel – wywodzi się z Teatru Malabar Hotel (wcześniej Kompania Doomsday). Współpracuje z zespołami niezależnymi i teatrami instytucjonalnymi jako reżyserka, scenografka i aktorka. Jednocześnie odnajduje się jako performerka, reżyserka krótkich form filmowych oraz śpiewaczka (zespół Południce). Tworzy też własne projekty niezależne (m.in. spektakl/koncert „Stany skupienia” w BTL).

Paula Czarnecka – wcześniej związana z Teatrem Wierszalin, obecnie niezależna aktorka i reżyserka. Współpracuje z Teatrem Latarnia z Białegostoku, Teatrem Klepisko ze Skowieszynka k/Lublina, Fundacją Uniwersytetu w Białymstoku, Stowarzyszeniem Twórczym Sztuk Puk Sztuka z Rzeszowa, a także z instytucjami kultury i festiwalami, prowadząc warsztaty teatralne dla osób w różnym wieku. Realizuje też własne inicjatywy niezależne (m.in. spektakl „Innym razem” w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu).

Obie twórczynie są absolwentkami Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, na której pracują obecnie jako asystentki.

Biograficzny spektakl według scenariusza i reżyserii Michaela Teplitskiego o twórcy Narodowego Teatru Izraela Habima. Spektakl powstał w koprodukcji Teatru Habima i Malenki Theater.

To oparta na osobistej korespondencji Nachuma Cemacha z żoną, protokołach i wspomnieniach współpracowników Cemacha, nieprosta historia pierwszego teatru grającego w języku hebrajskim, oraz jego twórcy, poczynając od półprofesjonalnych początków istnienia w Białymstoku, rozwoju teatru pod opieką Konstantego Stanisławskiego i Jewgienija Wachtangowa w Moskwie, poprzez tournée po Europie i USA, aż po Palestynę. To również przejmująca historia tytułowego bohatera, który nie pogodził się ze zmieniającymi się okolicznościami dziejowymi.

Spektakl miał swoją premierę w grudniu 2017 roku. Kameralny Malenki Theater, prowadzony przez Teplitskiego, to laureat wielu międzynarodowych festiwali teatralnych, swoje sztuki prezentuje w całej Europie.

Nachum Dawid Cemach po śmierci ojca w 1909 roku przeniósł się z rodziną do Białegostoku, gdzie uczył języka hebrajskiego. Założył wtedy trupę teatralną pod nazwą Ha-bima ha-iwrit (hebr. Scena hebrajska), z którą wystawił sztukę Musar naar ra (hebr. Moralność złego nastolatka; autor: I. Barkan). Spektakl zapisał się w historii teatru żydowskiego jako pierwsza sztuka w jęz. hebrajskim wystawiona w Imperium Rosyjskim. W 1912 roku, Cemach wraz z Menachemem Gnessinem zebrał amatorską trupę Ha-lahaka ha-dramatit ha-iwrit (hebr. Hebrajska scena dramatyczna), która wystawiła sztukę Osipa Dymowa Ha-noded ha-nichi (hebr. Wieczny wędrowiec; reż. I. Bertonow). Sztukę tę zagrano także w 1913 roku w Wiedniu podczas XI Kongresu Syjonistycznego. Spektakl został przyjęty przez publiczność dość chłodno, ale za to zyskał uznanie krytyki…

Cemach zasłynął jako uznany reżyser, organizator, aktor i gorący propagator odrodzenia języka hebrajskiego, któremu starał się przywrócić wymowę sefardyjską, najbliższą starożytnemu brzmieniu. Od swoich aktorów wymagał ciężkiej pracy, troszczył się też o wysoki poziom repertuaru, współpracował więc z wieloma utalentowanymi dramaturgami i tłumaczami, którzy przekładali sztuki specjalnie na potrzeby Habimy. 
źródło: Wirtualny Sztetl